Od 1997 r., czyli od debiutu pierwszej Toyoty Prius na rynku japońskim, krajobraz motoryzacyjny znacznie się zmienił – hybrydy przestały być egzotykami i zdążyły wpisać się w codzienny krajobraz naszych ulic. Ale o ile dawniej wielkiego wyboru nie było, o tyle dziś chcąc kupić auto tego typu, stajemy przed dylematem: „zwykła” hybryda, czy taka ładowana z gniazdka? A może wystarczy układ mild-hybrid?
Historia hybrydy
Nie każdy zdaje sobie z tego sprawę, ale z samochodami hybrydowymi już sporo ponad 100 lat temu eksperymentował nikt inny, jak sam Ferdynand Porsche. Oczywiście, wtedy nikt nazwy „hybrydy” jeszcze nie używał, a zasada działania aut skonstruowanych przez Ferdynanda była zgoła odmienna od tej, na jakiej działa większość współczesnych osobowych hybryd (Porsche budował pojazdy, które dziś nazwalibyśmy hybrydami szeregowymi), ale sam pomysł jest już naprawdę stary. Niestety, technologia pozwoliła na wielkoseryjną produkcję hybryd dopiero pod koniec XX wieku, kiedy to na rynku pojawił się wspomniany wyżej Prius. Sęk w tym, że model – choć przełomowy i pod wieloma względami genialny – trafił jednak na okres, gdy do głosu, m.in. dzięki pompowtryskiwaczom i technologii common rail – doszły diesle. I nie oddały palmy pierwszeństwa przez co najmniej kilkanaście lat.
Ale to już było. Dziś auta z napędem wysokoprężnym mają złą passę i kiepską prasę, a wielu kupujących, szukających pojazdu do miasta, ma w głowie już tylko odmiany benzynowe (co zrozumiałe) i hybrydowe (co oczywiste!). A ponieważ co najmniej kilka ciekawych modeli hybrydowych można znaleźć w segmencie C, to właśnie im się przyjrzymy.
Rodzaje hybryd
Na początek jednak małe wyjaśnienie kwestii, którą poruszyliśmy na samej górze, czyli omówienie różnych typów hybryd. Dziś rozróżniamy bowiem aż trzy: tzw. mikro i miękkie hybrydy (mild-hybrid; MHEV), klasyczne (zwane też „pełnymi”) oraz wersje plug-in, czyli takie, które można ładować np. z gniazdka 230V. Układy mikrohybrydowy i MHEV nie są jednak hybrydami w klasycznym znaczeniu tego słowa, bowiem auta tego typu nie mogą jeździć na samym prądzie i mają stosunkowo małe baterie. Energia odzyskana podczas hamowania jest magazynowana w ogniwach i wykorzystywana m.in. do zasilania pokładowego systemu elektrycznego. Przekłada się to, co jasne, na nieco niższe zużycie paliwa niż w przypadku „zwykłych” wersji spalinowych, pozbawionych takiego udogodnienia, jednak naprawdę niskie spalanie to domena pełnych hybryd. Uwaga: w przypadku miękkich hybryd układ często wspomaga silnik spalinowy np. podczas dynamicznego przyspieszania, co subiektywnie znacznie poprawia dynamikę takiego samochodu – wyraźnie czuć, kiedy auto łapie tzw. drugi oddech.
Jazda na prądzie
Klasyczne hybrydy to takie, które mogą poruszać się na samym prądzie, np. podczas pełzania w korku, co z kolei znacznie obniża spalanie w cyklu miejskim. Podczas szybkiego przyspieszania silnik elektryczny wspomaga jednostkę spalinową. Z kolei hybryda plug-in to swego rodzaju kompromis między pojazdem elektrycznym a spalinowym – na samym prądzie, dzięki dużej baterii i możliwości ładowania z gniazdka, przejedzie nawet 40-60 km, a gdy energii zabraknie, auto będzie działać na takie samej zasadzie, jak „zwykła” hybryda. Jedyną jej wadą wydaje się być cena, w większości przypadków odczuwalnie wyższa w porównaniu do klasycznych hybryd. W ofercie Carsmile znajdziesz, co jasne, różne typy hybryd i będziesz mógł wybrać taką, która najlepiej odpowiada twoim potrzebom.
Nie wypada jednak nie zacząć od Toyoty. Kompaktowe hybrydy tej marki reprezentuje w Carsmile Corolla, dostępna wyłącznie z klasycznym napędem hybrydowym (czyli bez możliwości ładowania z gniazdka), ale za to z dwoma rodzajami silnika spalinowego – 1.8 oraz 2.0. Ten drugi, o nazwie Dynamic Force, potrafi przy niskim spalaniu dać naprawdę dużo frajdy z jazdy. Odmianę plug-in reprezentuje m.in. Mercedes A250e, zaś jako miękkie hybrydy (MHEV) dostępne są np.: Mazda 3 2.0/150 KM, Ford Focus 1.0 EB i Audi A3 30 oraz 35 TFSI.
